De passie voor het letselschadevak lijkt bij opvallend veel letselschadeprofessionals gepaard te gaan aan een passie voor wijn. Daar ben ik er zelf overigens ook één van. Al heel veel zakelijke conversaties werden in feite grotendeels gewijd aan het wederzijds uitwisselen van wijnfeiten en wijnvoorkeuren. Bij ons op kantoor liggen er daarom altijd een fles champagne en een paar flessen goede witte wijn koud, want je weet immers maar nooit……
Inmiddels heb ik ook een excuus gevonden om wijn te incorporeren in mijn presentaties, met name als het gaat om presentaties aangaande innovatieve ideeën. Innovatie betekent namelijk verandering en verandering stuit in de regel heel vaak op weerstand. Die weerstand zit veelal op onbewust niveau en is daarom niet altijd even gemakkelijk te adresseren. Als de weerstand wordt geuit, is dat vaak in de vorm van de ‘ja-maar-vraag’. Ik ben sinds 2007 bezig met innovatieve concepten in de letselschade en heb inmiddels al heel wat van die vragen moeten beantwoorden.
Om mensen voorafgaand aan mijn presentatie zich meer bewust te laten worden van die mogelijke onderhuidse weerstand gebruik ik dus wijn. En wel wijn in zwarte glaasjes. Ik stel daarbij dan een simpele vraag: zit er in het glas witte wijn, rode wijn of rosé? En dat blijkt nog niet zo gemakkelijk te bepalen, ook niet voor de wijnliefhebbers. De hersenen blijken in opperste verwarring te worden gebracht als 1 van de zintuigen is uitgeschakeld.
De bekende Franse onderzoeker Frédéric Brochet, wijnmaker en tevens docent aan de Universiteit van Bordeaux weet waarom. In een fameus experiment liet hij 70 wijnprofessionals opdraven voor een proeverij. Eerst wit. De proefnotities spraken o.a. van appel, citrus en abrikoos. Bij de rode wijn ging het vooral om kers, framboos en vanille. Precies wat je zou verwachten. Geen van de wijnprofessionals had door dat de 2 geproefde wijnen identiek waren, namelijk wit en dezelfde witte wijn met een rode kleurstof.
Hersenen willen graag de snelste weg van a naar b volgen. Zien we rode wijn, dan denken we aan rode kersen en niet aan een groene appel. In het beslissingsproces kunnen we door alle vruchten die groen en geel zijn uit te schakelen veel sneller beslissen wat we van de wijn vinden. Als we de weg van a naar b veranderen leidt dat volgens onze hersenen vaak tot inefficiëntie, zelfs als de verandering feitelijk een verbetering inhoudt. De ‘ja-maar-vraag’ is daarom vaak een automatische reactie van de hersenen die vooral gaat over het proces en niet over de inhoud.
Als je je daar van bewust bent, bijvoorbeeld doordat je als wijnliefhebber toch niet wist wat er in je zwarte glas zat, ben je in ieder geval ‘gepromoveerd’ naar bewuste onbekwaamheid. En dan wordt het toch gemakkelijker om in ieder geval te proberen om met een open mind naar nieuwe ideeën te luisteren………
